Do końca moich dni

 Dobry wieczór

Recenzja

Do końca moich dni - Anna Rybakiewicz

Premiera 24.01.2024r.

Gdyby mi kilka lat temu ktoś powiedział, że kiedyś będę pisać recenzje, to raczej bym w to nie uwierzyła. Tak samo jak fakt, że niektóre moje recenzje zostaną wyróżnione, docenione i nagrodzone. "Do końca moich dni" Anny Rybakiewicz to książka, którą otrzymałam w nagrodę za recenzję lutego od Gildia Pióra.

"Trzy złamane życia, dwie miłosne historie, jedno smutne zakończenie".

Apolonia Dobkowska miała przed sobą całe życie, miała odziedziczyć dworek w Szczepankowie, wyjść za mąż. Były plany i marzenia, które przekreślił wybuch drugiej wojny światowej. Nie pomogło nawet szlacheckie pochodzenie. Apolonia i jej rodzina po miesiącu podróży towarowym pociągiem w strasznych warunkach trafiają do piekła na ziemi. Od teraz to Syberia staje się ich domem. Uwięzieni w niewidzialnym więzieniu, gdzie murem był śnieg, a strażnikiem zwierzyna. Zimno, głód, ciężka praca a do tego choroby tak wygląda życie na nieludzkiej ziemi. To wszystko sprawia, że ludziom brakuje chęci do życia, nadziei i sił. Apolonia postanawia zawalczyć o swoją rodzinę, ryzykując zdrowie, a nawet życie próbuje zapewnić im lepszy byt, a zwłaszcza młodszemu bratu. Brak wiadomości od ukochanego, który został w Polsce, popycha ją w ramiona wroga. Gdy nadchodzi wreszcie upragniony koniec wojny i nieuchronny powrót do domu Apolonia nie wie, co wybrać. Czy wyrzeknie się własnego domu, rodziny i kraju i zostanie na nieludzkiej ziemi?

"Jednak dom to nie ściany i meble, a ludzie".

Pani Anna Rybakiewicz stworzyła historię, która nie powinna zostać zapomniana. Wybuch wojny spowodował, że wszelkie konwenanse poszły na bok i skończyło się swatanie ludzi wg ich statusu materialnego. Lepsze wykształcenie, szlachetne pochodzenie w tym momencie i w tym miejscu nikomu nie były potrzebne. Liczyło się tylko to, co człowiek potrafi robić, a zdany na łaskę i niełaskę obcych ludzi próbował jakoś funkcjonować i przetrwać. Tylko tyle i aż tyle. Czy można zachwycać się czarną pajdą chleba, albo bukietem polnych kwiatów? Okazuje się, że tak. Wszystko zależy od okoliczności. Ludzie i ich domy kiedyś piękni i pełni życia, a później przyszła wojna i wszystko zniszczyła. Ludzie odchodzą, zostają po nich pamiątki. Ale one nie przywrócą im życia i nie cofną czasu. Los bywa okrutny, a my sami musimy dźwigać ciężar odpowiedzialności za nasze wybory. To piękna powieść o heroicznym poświęceniu, o miłości wielkiej jak ocean i niegasnącej nadziei, o bólu i cierpieniu, które hartuje. Dałam się porwać tej historii, wkroczyłam na salony dworu w Szczepankowie i przebyłam podróż w warunkach urągających wszelkim normom, po to, żeby na własnej skórze odczuć złowieszczy chłód Syberii. Czy było warto?

Miłego i spokojnego wieczoru życzę.